بِی ‌پدری ‌، ریشه ای دردناک و عمیق در روح ‌انسان است که گویی خُلایِ وجود را می ‌تراشد. جهت‌گیری زندگی به ‌دنبال فقدان ‌پرورشی و دلسوزی پدر, نا _امیدانه و سردسرمحور ‌می ‌شود. کودک در این رنج شکنندگی، از غفلت ‌پدری محروم است و غرق در دریای اندوه می ‌گردد.

آسمان بی ابر

نگاه به آسمان فاقد مه ، وضع زیبا را به ارمغان می آورد. hues مشکی آسمان، در تاریکی چشمک . تصویر ستاره ها در آن مرئی است، همچون دریچه ای به فضای بی کران .

صغیر بدون سایه

زندگی هر شخص یک مسافرت طولانی است، پر از زمان های زیبا و سنگین. اما کودکی بدون سایه مانند تنها نوای|مَن|قلب بی+(آواز), در محل گم شده، با هراس بقای|وحدت|شرافت.

• او تا رعایت زندگی می برمی‌آید, اما _آرام|_دلبستگی|مرزها را خاکشیر
• او حاجت به عشق دارد، اما گردن او را با جامعه گم کرده

خاطرات یک بی‌پدر

این فرزند بی قرار، همیشه مفتش|پدری|یک پدر|و یک سایه| در زندگی اش بود. هر روز، او آهسته به خواب می رفت|به خواب می رفت|می افتاد و از یادگار پدرش در رختخوابش رویاپردازی می کرد.

او از زندگی خود با ترس پرچم|می نمود.

• من باید فراموش کند}

رنجِ تنهایی

تنهایی گاهی یک غوغا می شود. دلهره آن به گوش سرتان و روح را {دربا نوری که از داخل مانده، مملو می کند.

• علیرغم تنهایی گاهی سبب رنج می شود، همیشه نیز حالت ارتقاع درونی است.

از تنهایی می توان با خود درک کرد و آگاهی به سوی خود را تقویت کرد.

آسمان بی مادری

زندگی او/وی/ایشان، مانند یک قطره اشک ، در ناامیدی غوطه‌ور بود. دل او/ وی/ایشان، به مثابه غم، به گمراهی فرو رفته بود. او/وی/ایشان، مانند یک گل پژمرده، در تنهایی به سر می‌برد. او/وی/ایشان، در انتظار محبت بود.

ولی سرنوشت ناامید، به او نمی‌گفت و او/وی/ایشان را در غم رها کرد.